Pagine

sabato 4 luglio 2015

Poesie - Konstantinos Kavafis








                                              DAL CASSETTO - Konstantinos Kavafis


Volevo appenderla a un muro della stanza. Ma l’umidità del cassetto l’ha guastata. Non la metto in un quadro questa foto. Dovevo conservarla con più cura. Queste le labbra, questo il viso – ah, per un giorno solo, per un’ora solo tornasse quel passato. Non la metto in un quadro questa foto. Mi fa soffrire vederla così guasta. Del resto, se anche non fosse guasta, che fastidio badare a non tradirmi – una parola o il tono della voce – se mai qualcuno mi chiedesse chi era.
Απʹ το συρτάρι - Κωνσταντίνος Καβάφης
Εσκόπευα στης κάµαράς µου έναν τοίχο να την θέσω. Αλλά την έβλαψεν η υγρασία του συρταριού. Σε κάδρο δεν θα βάλω την φωτογραφία αυτή. Έπρεπε πιο προσεκτικά να την φυλάξω. Αυτά τα χείλη, αυτό το πρόσωπο – α για µια µέρα µόνο, για µιαν ώρα µόνο, να επέστρεφε το παρελθόν τους. Σε κάδρο δεν θα βάλω την φωτογραφία αυτή. Θα υποφέρω να την βλέπω έτσι βλαµµένη. Άλλωστε, και βλαµµένη αν δεν ήταν, θα µʹ ενοχλούσε να προσέχω µη τυχόν καµιά λέξις, κανένας τόνος της φωνής προδώσει – αν µε ρωτούσανε ποτέ γιʹ αυτήν.

Si parla molto di Grecia, in questi giorni. Mi pare il momento giusto per proporre questo poeta non troppo conosciuto, ma che da solo rappresenta la puntualizzazione moderna della cultura greca classica. Nell'affrontare le sue poesie, spesso solo bozze, non ci si deve mai dimenticare del contesto in cui visse (male): il suo essere antisociale e tetro fu giudicato anticonformista, in un'epoca in cui il conformismo consisteva essenzialmente nella triade patria-religione-eterosessualità.  

Comunque, mentre la vita greca si allontanava progressivamente dalle proprie origini, Kavafis ostinatamente combatteva per mantenerle vive.  Un grande poeta, per intenditori. 



Konstantinos Petrou Kavafis (Alessandria d'Egitto 1863-1933)

20 commenti:

  1. LONTANO - COSTANTINO KAVAFIS


    Dire vorrei questo ricordo… Ma
    s’è cosí spento… quasi nulla resta:
    lontano, ai primi anni d’adolescenza, posa.
    Pelle di gelsomino…
    E la sera d’agosto (agosto fu?)…
    Ormai ricordo appena gli occhi: azzurri, forse…
    Oh, azzurri, sí! come zaffiro azzurri.
    Costantino Kavafis
    (Traduzione di Filippo Maria Pontani)
    da ”Poesie”, “Lo Specchio” A. Mondadori Editore, 1961
    ***
    Μακρυά
    Θα ’θελα αυτήν την µνήµη να την πω…
    Μα έτσι εσβύσθη πια… σαν τίποτε δεν αποµένει –
    γιατί µακρυά, στα πρώτα εφηβικά µου χρόνια κείται.
    ∆έρµα σαν καµωµένο από ιασεµί…
    Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδυά…
    Μόλις θυµούµαι πια τα µάτια· ήσαν, θαρρώ, µαβιά…
    Α ναι, µαβιά· ένα σαπφείρινο µαβί.
    Κωνσταντίνος Καβάφης


    (Grazie a Tittideluca)

    RispondiElimina
  2. A proposito di Grecia... premetto che concordo integralmente con un giornalista sempre molto obiettivo, Marco Brando, del quale riporto questa eccellente nota:
    "LA CULLA DELLA DEMOCRAZIA
    Insieme ai luoghi comuni giornalistici sull'estate (della serie: "Nella morsa dell'afa"), in questi giorni va forte dire che la Grecia "è la culla della democrazia". In realtà lì è durata meno di duecento anni e "piaceva" solo agli ateniesi del VI e V secolo avanti Cristo (circa 35mila). Ed era una "democrazia" così piena di obblighi che a noi oggi sembrerebbe una dittatura. Poi nessuno ne ha più parlato nel mondo per altri due millenni, mentre la Grecia è reduce da una vera dittatura durata 7 anni e finita solo nel 1974. L'unica culla della democrazia moderna, quella parlamentare, è l’Inghilterra: dalla fine del Seicento non ha mai partorito tiranni. Amen."
    Detto questo, sembra davvero che oggi qualcuno in Grecia si stia svegliando...
    Kavafis, che dire di costui... Voce scettica cent'anni fa. Aveva ragione? Ma certamente. Nella sua ossessiva ricerca dell'unica vera peculiarita' greca di sempre, ossia l'ellenismo, dimostra di essere stato un tipo molto sveglio.

    RispondiElimina
  3. Trovo Kavafis noioso quando fa l'ellenista, e non mi piace particolarmente quando scrive come il latino Catullo. Invece ne sono entusiasta quando scrive di altre cose, come questa bellissima

    La città - Konstantinos Kavafis

    Hai detto: « Andrò per altra terra ed altro mare.
    Una città migliore di questa ci sarà.
    Tutti gli sforzi sono condanna scritta. E qua
    giace sepolto, come un morto, il cuore.
    E fino a quando, in questo desolato languore?
    Dove mi volgo, dove l’occhio giro,
    macerie nere della vita miro,
    ch’io non seppi, per anni, che perdere e schiantare ».

    Né terre nuove troverai, né nuovi mari.
    Ti verrà dietro la città. Per le vie girerai:
    le stesse. E negli stessi quartieri invecchierai,
    ti farai bianco nelle stesse mura.
    Perenne approdo, questa città. Per la ventura
    nave non c e ne via - speranza vana!
    La vita che schiantasti in questa tana
    breve, in tutta la terra l’hai persa, in tutti i mari.

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Η Πόλις

      Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
      Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
      Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
      κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
      Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
      Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
      ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
      που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

      Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
      Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
      τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
      και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
      Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
      δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
      Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
      στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

      Elimina
  4. E mi piace pure in questa:

    Quanto più puoi - Konstantinos Kavafis

    Farla non puoi, la vita,
    come vorresti? Almeno questo tenta
    quanto più puoi: non la svilire troppo
    nell'assiduo contatto della gente,
    nell'assiduo gestire e nelle ciance.

    Non la svilire a furia di recarla
    così sovente in giro, e con l'esporla
    alla dissennatezza quotidiana
    di commerci e rapporti,
    sin che divenga una straniera uggiosa.

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Όσο μπορείς

      Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
      τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
      όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
      μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
      μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
      Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
      γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
      στων σχέσεων και των συναναστροφών
      την καθημερινήν ανοησία,
      ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

      Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

      Elimina
  5. E finisco con questa

    Le finestre - Konstantinos Kavafis

    In queste tenebrose camere, dove vivo
    giorni grevi, di qua di là m’aggiro
    per trovare finestre (sarà
    scampo se una finestra s’apre). Ma
    finestre non si trovano, o non so
    trovarle. Meglio non trovarle, forse.
    Forse sarà la luce altra tortura.
    Chi sa che cose nuove mostrerà.

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Τα παράθυρα

      Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
      μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
      για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
      ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
      Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
      να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
      Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
      Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

      Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

      Elimina
  6. Faccio veramente fatica a non usare Kavafis per sottolineare la cronaca di oggi. E' una soluzione, quella gente!

    ASPETTANDO I BARBARI - COSTANTINO KAVAFIS

    Che aspettiamo, raccolti nella piazza?

    Oggi arrivano i barbari.

    Perché mai tanta inerzia nel Senato?
    E perché i senatori siedono e non fan leggi?

    Oggi arrivano i barbari.
    Che leggi devon fare i senatori?
    Quando verranno le faranno i barbari.

    Perché l’imperatore s’è levato
    così per tempo e sta, solenne, in trono,
    alla porta maggiore, incoronato?

    Oggi arrivano i barbari.
    L’imperatore aspetta di ricevere
    il loro capo. E anzi ha già disposto
    l’offerta d’una pergamena. E là
    gli ha scritto molti titoli ed epiteti.

    Perché i nostri due consoli e i pretori
    sono usciti stamani in toga rossa?
    Perché i bracciali con tante ametiste,
    gli anelli con gli splendidi smeraldi luccicanti?
    Perché brandire le preziose mazze
    coi bei ceselli tutti d’oro e argento?

    Oggi arrivano i barbari,
    e questa roba fa impressione ai barbari.

    Perché i valenti oratori non vengono
    a snocciolare i loro discorsi, come sempre?

    Oggi arrivano i barbari:
    sdegnano la retorica e le arringhe.

    Perché d’un tratto questo smarrimento
    ansioso? (I volti come si son fatti seri!)
    Perché rapidamente e strade e piazze
    si svuotano, e ritornano tutti a casa perplessi?

    S’è fatta notte, e i barbari non sono più venuti.
    Taluni sono giunti dai confini,
    han detto che di barbari non ce ne sono più.

    E adesso, senza barbari, cosa sarà di noi?
    Era una soluzione, quella gente.

    Περιμένοντας τους Βαρβάρους

    -Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
    Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
    -Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
    Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
    -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
    Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
    Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
    -Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
    και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
    στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
    -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
    Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
    τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
    για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
    τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
    -Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
    σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
    γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
    και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
    γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
    μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
    Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
    και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
    -Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
    να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
    Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
    κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
    -Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
    κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
    Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
    κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
    Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
    Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
    και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
    Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
    Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

    Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

    RispondiElimina
  7. sono una femminaaa! Anelli gioielli e io.

    Του μαγαζιού - Κωνσταντίνος Καβάφης


    Τα τύλιξε προσεκτικά, με τάξι
    σε πράσινο πολύτιμο μετάξι.

    Από ρουμπίνια ρόδα, από μαργαριτάρια κρίνοι,
    από αμεθύστους μενεξέδες. Ως αυτός τα κρίνει,

    τα θέλησε, τα βλέπει ωραία· όχι όπως στην φύσι
    τα είδεν ή τα σπούδασε. Μες στο ταμείον θα τ'αφίσει,

    δείγμα της τολμηρής δουλειάς του και ικανής.
    Στο μαγαζί σαν μπει αγοραστής κανείς

    βγάζει απ' τες θήκες άλλα και πουλεί -- περίφημα στολίδια --
    βραχιόλια, αλυσίδες, περιδέραια, και δαχτυλίδια.

    ********

    NEGOZIO - Costantino Kavafis

    Ho ravvolto con ordine ogni cosa
    entro una seta verde, preziosa.

    Fa di rubini rose , e d'ametiste viole ,
    di perle gigli. Queste cose, così le vuole

    e le giudica belle, né già quali in natura
    le rimirò. Le chiude nel forziere con cura,

    prova di un'audacissimo lavoro, d'arte accorta.
    E quando un compratore s'affaccia alla sua porta

    estrae da teche e vende altri oggetti (gioielli
    stupendi): catenine, collane, armille ed anelli .

    RispondiElimina
  8. E io sono altro.

    Επήγα, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

    Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
    Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
    μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
    επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
    Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
    που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.



    Non volli legami. Andai senza riguardi.
    Ai piaceri, quelli reali
    e quelli che turbinavano nella mia mente
    andai nella notte lucente.
    E mi dissetai con i vini più gagliardi,
    quelli che bevono gli arditi del piacere.

    RispondiElimina
  9. ειρήνη

    RispondiElimina
  10. Monotonia - Konstantinos Kavafis

    Segue a un giorno monotono un nuovo
    giorno, monotono, immutabile. Accadranno
    le stesse cose, accadranno di nuovo.
    Tutti i momenti uguali vengono, se ne vanno.

    Un mese passa e un altro mese accompagna.
    Ciò che viene si immagina senza calcoli strani:
    è l'ieri, con la nota noia stagna.
    E il domani non sembra più domani.


    Μονοτονία - Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

    Την μιά μονότονην ημέραν άλλη
    μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
    τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -
    οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
    Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
    Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
    είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
    Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

    RispondiElimina
  11. Grazie infinite a tittideluca, altro che wikipedia!

    ITACA - COSTANTINO KAVAFIS

    Quando ti metterai in viaggio per Itaca
    devi augurarti che la strada sia lunga,
    fertile in avventure e in esperienze.
    I Lestrigoni e i Ciclopi
    o la furia di Nettuno non temere,
    non sarà questo il genere d’ incontri
    se il pensiero resta alto e un sentimento
    fermo guida il tuo spirito e il tuo corpo.
    In Ciclopi e Lestrigoni, no certo,
    né nell’irato Nettuno incapperai
    se non li porti dentro
    se l’anima non te li mette contro.

    Devi augurarti che la strada sia lunga.
    Che i mattini d’estate siano tanti
    quando nei porti – finalmente, e con che gioia –
    toccherai terra tu per la prima volta:
    negli empori fenici indugia e acquista
    madreperle coralli ebano e ambre
    tutta merce fina, anche profumi
    penetranti d’ogni sorta, più profumi
    inebrianti che puoi,
    va in molte città egizie
    impara una quantità di cose dai dotti.

    Sempre devi avere in mente Itaca –
    raggiungerla sia il pensiero costante.
    Soprattutto, non affrettare il viaggio;
    fa che duri a lungo, per anni, e che da vecchio
    metta piede sull’isola, tu, ricco
    dei tesori accumulati per strada
    senza aspettarti ricchezze da Itaca.
    Itaca ti ha dato il bel viaggio,
    senza di lei mai ti saresti messo
    in viaggio: che cos’altro ti aspetti?

    E se la trovi povera, non per questo Itaca ti avrà deluso.
    Fatto ormai savio, con tutta la tua esperienza addosso
    già tu avrai capito ciò che Itaca vuole significare.

    (Traduzione di Margherita Dalmàti e Nelo Risi)
    da “Constantinos Kavafis, Cinquantacinque poesie”, Torino, Einaudi, 1968

    ***

    ‘Ιθάκη

    Σά βγεις στόν πηγαιμό γιάα την Ιθάκη,
    νάα εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
    γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
    τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
    τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
    αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
    συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
    τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
    αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
    αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

    Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
    Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
    που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
    θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
    να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
    και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
    σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
    και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
    όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
    σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
    να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

    Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
    Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
    Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
    Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
    και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
    πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
    μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

    Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
    Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
    Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

    Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
    Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
    ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

    Κωνσταντίνος Καβάφης

    da “Ποιήματα 1897-1933″, Ίκαρος, 1984

    RispondiElimina
  12. Il dicembre del 1903 – Costantino Kavafis
    (di tittideluca)

    E se non posso dire del mio amore –
    se non parlo dei tuoi capelli, delle labbra, degli occhi,
    serbo però nell’anima il tuo viso,
    il suono della voce nel cervello,
    i giorni di settembre che mi sorgono in sogno:
    e dan forma e colore a parole e frasi
    qualunque tema io tratti, qualunque idea io dica.

    Costantino Kavafis

    (Traduzione di Nicola Crocetti)

    da “Poesie erotiche”, Crocetti Editore, 1983

    ***

    Ο ∆εκέµβρης του 1903

    Κιʹ αν για τον έρωτά µου δεν µπορώ να πω –
    αν δεν µιλώ για τα µαλλιά σου, για τα χείλη, για τα µάτια·
    όµως το πρόσωπό σου που κρατώ µες στην ψυχή µου,
    ο ήχος της φωνής σου που κρατώ µες στο µυαλό µου,
    οι µέρες του Σεπτέµβρη που ανατέλλουν στα όνειρά µου,
    τες λέξεις και τες φράσεις µου πλάττουν και χρωµατίζουν
    εις όποιο θέµα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

    Κωνσταντίνος Καβάφης

    RispondiElimina
  13. Scendevo quella maledetta scala;
    tu entravi dalla porta; per un attimo
    vidi il tuo viso ignoto e mi vedesti.
    Poi, per non esser rivisto, mi nascosi, e tu
    passasti in fretta, nascondendoti il viso,
    e t’infilasti in quella maledetta casa
    dove non avresti trovato il piacere, come anch’io del resto.
    Pure, l’amore che volevi l’avevo io da darti;
    l’amore che volevo – lo dissero i tuoi occhi
    sciupati e diffidenti – l’avevi tu da darmi.
    Si sentirono, si cercarono i nostri corpi;
    compresero la pelle e il sangue.
    Ma ci nascondemmo, tutti e due sconvolti.
    (Costantino Kavafis)

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Στες σκάλες - Κωνσταντίνος Καβάφης

      Την άτιµη την σκάλα σαν κατέβαινα,
      από την πόρτα έµπαινες, και µια στιγµή
      είδα το άγνωστό σου πρόσωπο και µε είδες.
      Έπειτα κρύφθηκα να µη µε ξαναδείς, και συ
      πέρασες γρήγορα το πρόσωπό σου κρύβοντας,
      και χώθηκες στο άτιµο το σπίτι µέσα
      όπου την ηδονή δεν θα ’βρες, καθώς δεν την βρήκα.

      Κι όµως τον έρωτα που ήθελες τον είχα να σ’ τον δώσω·
      τον έρωτα που ήθελα – τα µάτια σου µε το ’παν
      τα κουρασµένα καί ύποπτα – είχες να µε τον δώσεις.
      Τα σώµατά µας αισθανθήκαν και γυρεύονταν·
      το αίµα και το δέρµα µας ενόησαν.

      Αλλά κρυφθήκαµε κ’ οι δυο µας ταραγµένοι.

      Elimina
  14. E se non puoi la vita che desideri
    cerca almeno questo
    per quanto sta in te: non sciuparla
    nel troppo commercio con la gente
    con troppe parole in un viavai frenetico. Non sciuparla portandola in giro
    in balìa del quotidiano
    gioco balordo degli incontri
    e degli inviti,
    fino a farne una stucchevole estranea.

    Konstantinos Kavafis

    RispondiElimina
    Risposte
    1. Όσο Mπορείς

      Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
      τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
      όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
      μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
      μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

      Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
      γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
      στων σχέσεων και των συναναστροφών
      την καθημερινήν ανοησία,
      ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

      Κωνσταντίνος Καβάφης

      Elimina
  15. Il dicembre del 1903 – Costantino Kavafis
    (Grazie a tittideluca)

    E se non posso dire del mio amore –
    se non parlo dei tuoi capelli, delle labbra, degli occhi,
    serbo però nell’anima il tuo viso,
    il suono della voce nel cervello,
    i giorni di settembre che mi sorgono in sogno:
    e dan forma e colore a parole e frasi
    qualunque tema io tratti, qualunque idea io dica.

    Costantino Kavafis

    (Traduzione di Nicola Crocetti)

    da “Poesie erotiche”, Crocetti Editore, 1983

    ***

    Ο ∆εκέµβρης του 1903

    Κιʹ αν για τον έρωτά µου δεν µπορώ να πω –
    αν δεν µιλώ για τα µαλλιά σου, για τα χείλη, για τα µάτια·
    όµως το πρόσωπό σου που κρατώ µες στην ψυχή µου,
    ο ήχος της φωνής σου που κρατώ µες στο µυαλό µου,
    οι µέρες του Σεπτέµβρη που ανατέλλουν στα όνειρά µου,
    τες λέξεις και τες φράσεις µου πλάττουν και χρωµατίζουν
    εις όποιο θέµα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

    Κωνσταντίνος Καβάφης

    da “Κρυμμένα Ποιήματα 1877 -1923”, Ίκαρος, 1993

    RispondiElimina